De meeste literatuur over de economische crisis in Indonesië richt zich vooral op de negatieve macro-economische effecten tijdens de hoogtijdagen van de crisis (1997-1999). De case-studies in dit boek beslaan niet alleen een langere periode, er worden ook diepteanalyses gemaakt van een verscheidenheid aan reponse- en bestaansstrategieën van huishoudens en rurale gemeenschappen tijdens en na de crisis. Pessimistische aannames ten aanzien van de weinig effectieve vooronderstellingen worden in dit boek tegengesproken. Het boek levert daardoor een bijdrage aan een effectiever beleid om gemeenschappen in crisissituaties weerbaarder te maken.

This book is included in DOAB.