This widely researched study demonstrates convincingly that neither grandiose promises nor nightmare scenarios have much to do with actual care practices employing telecare. Combining detailed ethnographic studies of nurses and patients involved in telecare with a broad theoretical frameworky from various disciplines, the author concludes that these practices leads to more rather than less intense caring relations, resulting from a spectacular raise in the frequency of contacts between nurses and patients. Patients are much taken with this, not because they feel they are finally able to manage themselves, but because they can ‘leave things to the experts’. The patients find that caring is something that is best done for others. The book frames urgent questions about the future of telecare and the ways in which innovative care practices can be built on facts rather than hopes, hypes or nightmares.

Politici promoten telezorg als de meest efficiënte oplossing van het probleem van de vergrijzing en ontgroening. Met behulp van telezorg, zo beweren ze, gaan chronisch zieke ouderen ‘zichzelf managen’ en zullen er minder professionals nodig zijn. Aan de andere kant stellen technologie-pessimisten dat er een verschraling en verkilling in de zorg zal optreden als professionals telezorg grootschalig gaan invoeren. Zieke ouderen zullen hun laatste adem uitblazen onder toezicht van camera’s en sensoren, ver van menselijk contact.

Grootse beloften noch inktzwarte nachtmerries hebben veel te maken met de praktijk waarin professionals en patiënten daadwerkelijk met telezorg werken. Dat blijkt uit dit boek, waarin de auteur gedetailleerd en uiterst leesbaar verslag doet van de wederwaardigheden van patiënten en verpleegkundigen in een aantal pioniersprojecten van telezorg. De combinatie van etnografisch onderzoek en theoretische inzichten uit onder andere wetenschaps- en techniekstudies en ethiek levert verrassende inzichten op. Zo blijkt telezorg de zorg intensiever te maken omdat het contact tussen patiënten en professionals vaak spectaculair toeneemt. De ouderen zijn hier doorgaans erg tevreden over, niet omdat ze zichzelf nu eindelijk kunnen managen, maar juist omdat ze zich veilig en gekoesterd voelen door al die extra zorg die via apparatuur mogelijk wordt gemaakt. Het boek stelt een aantal prikkelende vragen over de toekomst van telezorg en de manier waarop we innovaties in de zorg zouden kunnen baseren op feiten in plaats van dromen, hypes of nachtmerries.

This book is included in DOAB.